Olga Krzysztoporska

Absolwentka Nauczycielskiego Kolegium Języka Angielskiego i Lingwistyki Stosowanej Uniwersytetu Warszawskiego. Lektorka i nauczycielka z pasją i doświadczeniem.  

 

Przez kilka lat uczyłam w szkołach językowych (m.in. TFLS, Empik School, Profi-Lingua), gdzie przygotowywałam kursantów do egzaminów FCE, CAE, LCCI oraz PET. Prowadziłam kursy również w firmach i instytucjach, np. w Polskim Towarzystwie Reasekuracji, Wedlu, Polskich Liniach Lotniczych LOTAgrotrade oraz w Ministerstwie Zdrowia.

Pracowałam też w kilku znanych i cenionych szkołach prywatnych w Warszawie, m.in. w Zespole Szkół Lauder MorashaWarsaw Bilingual School czy Meridian International High School. 

Przez rok mieszkałam i pracowałam w Sheffield w Wielkiej Brytanii, przez pół roku w Edynburgu w Szkocji oraz przez trzy miesiące w Sydnew Australii szlifując znajomość języka angielskiego oraz poznając obyczaje i kulturę native’ów. 

 

Nie boję się nowych wyzwań i doświadczeń, a moi uczniowie lubią ze mną pracować, ponieważ bije ode mnie podobno pozytywna energia 😉 (ale niech pozory Was nie zmylą, bo jestem przy tym wymagająca i konsekwentna 😀 

Uwielbiam jeździć na rowerze, rolkach, łyżwach i nartach, podróżować, oglądać dobre filmy i korzystać z życia 🙂 

Moje motto to: Chwytaj dzień!  

Anna Lasik

Urodzona w Warszawie 4 czerwca 1984 roku. Pochodzi z rodziny o artystycznych
korzeniach.

Skończyła LXXXII LO Odzieżowe w Warszawie w klasie o profilu projektowania
ubiorów.

Ukończyła Aktywne Studium Plastyczne Technik Teatralno-Filmowych w Warszawie z dyplomem z Charakteryzacji Teatralno-Filmowej w 2008 roku, Wyższą Szkołę Artystyczną w Warszawie, na kierunku Malarstwo, w pracowni dyplomowej Kostium i Rekwizyt Sceniczny u prof. Andrzeja Łubowskiego zakończoną obroną dyplomu w 2010 roku z aneksem z
malarstwa sztalugowego u prof. dr hab. Błażeja Ostoja – Lniskiego; studia II stopnia na wydziale Wzornictwa w Wyższej Szkole Sztuki i Projektowania w Łodzi z dyplomem magistra sztuk pięknych w 2012 roku w pracowni kostiumu unikatowego u      prof. Moniki Kanios – Stańczyk.

W 2014 roku obroniła dyplom z pedagogiki w specjalizacji – arteterapia, leczenie sztuką u prof. Marcina Siejdy.
Oprócz charakteryzacji i projektowania ubiorów scenicznych zajmuje się malarstwem sztalugowym, fotografią BW, podróżowaniem.

Pracuje jako pedagog prowadząc warsztaty i szkolenia z malarstwa, rysunku, projektowania mody, historii sztuki, ubioru oraz krawiectwa.

Brała udział w krajowych i zagranicznych wystawach zbiorowych i indywidualnych.

W 2012 roku założyła firmę SUE ANNE ART STUDIO zajmującą się warsztatami i szkoleniami z mody, sztuk plastycznych oraz tworzeniem kostiumów scenicznych. Do Warszawskiego Okręgu ZPAP wstąpiła w 2012 roku do sekcji interdyscyplinarnej Młodzi Sztuką, obecnie należy do sekcji Tkaniny.

Od 2014 roku należy również do Towarzystwa Przyjaciół Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie oraz do Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych.

Od 2022 roku członkini American Tapestry Alliance z siedzibą w Californi.

Katarzyna Pałka

Jestem absolwentką Wydziału Chemii Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie ukończyłam studia magisterskie a następnie studia doktoranckie.

Stopień doktora nauk chemicznych uzyskałam w 2009 r. Od tego czasu jestem naukowo oraz zawodowo związana z
Uniwersytetem Warszawskim.

Bardzo lubię pracę z młodzieżą, uważam, że daje ona wiele satysfakcji i motywuje do działania. W pracy staram się zaciekawić młodzież swoim przedmiotem.

Lubię różnicować metody nauczania. Pragnę zaszczepić i rozwijać w uczniach pasję do chemii, która może nie jest łatwym przedmiotem, ale tak naprawdę otacza nas wszędzie.

Dominika Parot

Pani Dominika Parot studiowała germanistykę na Uniwersytecie Warszawskim oraz na Uniwersytecie w Bambergu (Niemcy).
Języka niemieckiego uczy i uczyła zarówno w Polsce, jak i w Niemczech, Austrii i Jordanii, gdzie pracowała na Niemiecko-Jordańskim Uniwersytecie w Ammanie.
Od 2011 roku współpracuje z Instytutem Goethego w Niemczech i w Warszawie, jest certyfikowanym egzaminatorem tej instytucji.
W wolnym czasie podróżuje – najlepiej czuje się na pustyni, czyta literaturę faktu i chodzi na koncerty.

Magdalena Pasionek-Sokołowska

Absolwentka NKJA i Anglistyki na UW oraz podyplomowych studiów dla tłumaczy IPSKT na Wydziale Lingwistyki Stosowanej UW.
Nauczaniem zawodowo zajmuje się od 15 lat, najpierw w szkołach językowych (m.in. British School), następnie w liceum.
Na zajęciach stawia na komunikację i dobrą atmosferę, a największą satysfakcję przynosi jej obserwowanie postępów i rozwoju uczniów oraz przygotowywanie ich do egzaminów.
Prywatnie mama Antka i Łucji, którym uwielbia czytać literaturę dziecięcą i historyjki po angielsku oraz grać w planszówki.
Wolny czas (towar deficytowy) poświęca na pieczenie ciast, czytanie w oryginale, jazdę na rowerze.

Tomasz Piotrowicz

Lubię z pozoru błahą zabawę towarzyską, zwaną kwestionariuszem Prousta.
A więc:
główna cecha mojego charakteru: wiara w skuteczność empatii
cechy, których szukam u kobiety: potwierdzenie, że jest dziełem sztuki
cechy, których szukam u mężczyzny: lojalność
co cenię najbardziej u przyjaciół: że są
moja główna wada: zbyt monochroniczne dążenie do celu
moje ulubione zajęcie: delektowanie się jazzem, najlepiej Milesa
moje marzenie o szczęściu: pojąć wszystkie definicje Tatarkiewicza
co wzbudza we mnie obsesyjny lęk: bezradność polskiej szkoły wobec „płynnego życia”
co byłoby dla mnie największym nieszczęściem: chyba utrata słuchu
kim chciałbym być, gdybym nie był tym, kim jestem: pełnoetatowym nauczycielem łaciny i
greki
kiedy kłamię: czuję się jak większość z Was
słowa, których nadużywam: Europa/europejski; ale to lubię
ulubieni bohaterowie literaccy: himalaiści w biografiach i wspomnieniach
ulubieni bohaterowie życia codziennego: skoczkowie narciarscy!
czego nie cierpię ponad wszystko: nieusprawiedliwionej ignorancji
moja dewiza: Każdego dnia pojawia się nowa tajemnica i na tym polega komizm w
tragizmie!
dar natury, który chciałbym posiadać: granie jazzu z oddychaniem okrężnym na tenorze
jak chciałbym umrzeć: na lądzie, na nizinach
obecny stan mojego umysłu: tęsknota za porami roku
błędy, które najłatwiej wybaczam: kiedyś ortograficzne, teraz składniowe